Beeldschermtijd – Blog van Cathelijne

Recentelijk werd in de fb-oudergroep van mijn school gevraagd hoe andere ouders omgaan met ‘beeldschermtijd’. De antwoorden varieerden maar de grote lijn was wel: een half tot één uur per dag schermtijd. En ook: strijd om dat te handhaven.
Ik schrok een beetje, als in dat ik aan mezelf ging twijfelen. Bij ons is er geen regel namelijk. Geen limiet dus ook. Het loopt meestal niet uit de hand, soms wordt er veel gekeken, soms helemaal niet en meestal ergens er tussenin. We hebben een Netflix-abonnement en dat was in het begin groot feest. Inmiddels zijn ze er ‘klaar’ mee en wordt er vooral op Zapp gekeken (vind ik echt leuke programma’s) en wordt Netflix uit de kast getrokken als er echt zin is in een film (Mees Kees kan niet vaak genoeg bekeken worden). Ook hebben ze alledrie een eigen tablet. Wat in het begin ge-wel-dig was en ook nu de magie volledig verloren heeft. Bij de jongste twee tenminste, oudste van 12 valt in een andere categorie.
Ben ik gek? Dacht ik. Doe ik het raar? Dat weet ik wel zeker. En ik merkte dat ik niet durfde te reageren. Ik weet dat het sociaal wenselijk is om te zeggen dat je kinderen weinig scherm kijken, veel buiten spelen en dagelijks knutselen en lezen. Opvoeden vanuit Hoe Het Hoort. Maar hoe raar is dit? Ik gooide een kleine opinie-peiling uit onder mijn collega’s. Op basis van hun reacties kwam ik tot een paar conclusies.
1) elk kind is anders. Het ene kind gedijt goed op ruimte en vrijheid, het andere op regels. Dat maakt al groot verschil.
2) we willen dat onze kinderen opgroeien tot mensen die eigen keuzes kunnen maken, met name keuzes die bijdragen aan hun welbevinden en maken dat ze dus lekker in hun vel zitten. Daarbij is het nodig dat je goed om kan gaan met grenzen, van jezelf en anderen.
3) en dan het persoonlijke stukje. Het werkt bij ons goed zoals we het doen. Ook fijn! En nog steeds schaam ik me wat tegenover de nette ouders dat we geen limiet hebben. En hoe het werkt? Dat er fasen zijn van meer en fasen van minder. Net zoals bij mezelf. Ik kijk al een paar weken geen serie. En nu begint het te kriebelen en heb ik het zelfs weer even nodig. Beeldschermtijd is namelijk ook een van de manieren om de wereld uit te zetten een soort nothing-box. Mannen schijnen die vanzelf te hebben, ik heb een lekkere serie nodig om in een nothing-box te belanden.
Ik denk dat het voor kinderen goed is om te ontdekken dat activiteiten iets met hun stemming doen. Dus als je kind van langer schermtijd humeurig en onaanspreekbaar wordt, is het tijd om eens een gesprekje te hebben. Ik denk ook dat wat verboden is, doorgaans magisch wordt. Dus wil je veel restricties bij voorbaat opleggen, dan kun je wachten op strijd en grensoverschrijdend gedrag (misschien niet zichtbaar bij jou thuis maar dan wel bij anderen). Natuurlijk willen we geen verslaafde kinderen, en is er meer op de wereld dan de IPad. Ik denk alleen dat het zinvol is te kijken hoe en waarom je een eventuele beperking (niet) stelt. Veel opvoedgewoontes zijn namelijk niet uit echte overtuiging ontstaan maar vanuit gewoonte en Hoe Het Hoort. Maar als die weg ook strijd geeft, of een kind dat geen benul heeft van zijn eigen gedrag en keuzes, dan is de vraag of dat op lange termijn is wat je wil. Misschien is schermtijd wat dat betreft net zoiets als zakgeld…hoe leerzaam om ineens helemaal blut te zijn 🙂
Wat me trouwens ook opviel:
– Ik lees veel: “we spreken af met onze kinderen dat ze een bepaalde tijd mogen kijken”. Alleen is afspreken in dit geval vaak het eenzijdig opleggen en vervolgens een afspraak noemen. Het is ingewikkeld voor een kind om te leren dat een afspraak soms een vermomd eenzijdig opleggen is en soms iets wat om jouw instemming vraagt. Gebruik in elk geval het woord afspraak zuiver!
– Schermtijd wordt vaak beïnvloed door wat gemakkelijk is voor ouders. Wil je koken of uitslapen? Dan mag het wel. Gaat het hierbij om het welbevinden van je kind of is het jouw gemak? Wat prima is hoor, om voor jouw gemak te gaan. Maar wees je bewust dat je hier geen pedagogische boodschap afgeeft over schermgebruik maar gewoon een goedkope nanny hebt.
– Ik zie veel dat ouders bij voorbaat afbakenen omdat ze er vanuit gaan dat kinderen hun grenzen niet kennen. Kinderen die veel afgebakend worden, krijgen weinig kans om grenzen te verkennen. En grenzen verkennen gaat ook gepaard met er soms overheen gaan. Liever nu zo af en toe humeurig zijn van teveel kijken dan straks burn-out omdat je alleen maar stopt als een ander het zegt.
Voor mij werkt het. Doe vooral wat voor jou werkt. Ik vind het leuk om steeds bewuster te kijken naar de waarden en overtuigingen die achter ogenschijnlijk praktische zaken zitten. Jij ook? Wil je ook verdiepend kijken naar hoe je opvoedt? Waarschijnlijk brengt het je meer ontspanning en minder vermoeidheid. Een NLP-opleiding is een ge-wel-dig instrument om een Nog Leukere Ouder te worden. Een NLO-opleiding dus eigenlijk 🙂
Groet, Cathelijne