Cathelijne’s wereld: Afgedroogd
Ik heb gedoucht en sta me aan te kleden. Richard kijkt me vol verbazing aan en zegt: ik kan dat dus niet aanzien, dat je nog maar half droog bent en dan al aankleed. Dat moet toch vreselijk voelen?’
Ik kijk op mijn beurt weer verbaasd, eh nee, ik heb nergens last van. Ik help hem nog even herinneren: ik ben een 80%-mens. Ik doe alles 80%. Ook afdrogen. Na 80% heb ik gewoon geen zin meer. Hij vervolgt: ‘maar als je je afdroogt dan zit daar toch een bepaalde structuur in? Je begint aan de ene kant en zo werk je stukje bij beetje je lichaam af.’ Kijk dat is dan weer het moment dat mijn mond openvalt. Want dit is dan weer zo lichtmijlen verwijderd van hoe ik mezelf afdroog. Een structuur in hoe je je afdroogt? OMG! Hahahah en als ik het zo type dan denk ik….het is maar waar je je mee bezig kan houden hè!
Ik vertel hem iets dat ik nog niet eerder heb opgebiecht: als ik tank, hou ik er ook zo rond de 80% mee op. Dan heb ik ineens geen zin meer, ik tank nooit de tank helemaal vol. Hij kijkt me echt vol verbazing aan en eigenlijk verwacht ik een sneer. Dat het door mij komt dat hij vaker moet tanken, dat die 20% het verschil kan maken tussen nog thuis geraken of toch nog moeten tanken. Dat het inefficiënt is. Maar niets van dat alles, alleen maar oprechte verbazing.
Kijk en dat heeft Corona ons dan ook weer gebracht. Dat er geen enkele ergernis meer is over elkaars gebruiksaanwijzingen. Want een relatie maakt vaak ook van die golfbewegingen. In het begin is alles maar dan ook alles leuk aan die ander. Ook gekke en onhandige trekjes. En dan word je samen BV-gezin en moet er ineens zoveel meer. En dan zijn die gekke en onhandige trekjes ineens een soort game-changer maar niet in positieve zin. Ineens is prettig warrig, irritant chaotisch geworden. En is goed en gestructureerd, controlfreak geworden. In de ogen van de ander dan hè, want natuurlijk ben je niet enorm veranderd. En vaak zie je dan dat als het stof van dat opgroeiende gezin (of die carrière of wat dan ook waar je zo druk mee was) is neergedaald, je óf ontdekt elkaar helemaal beu te zijn c.q. totaal uitgeluld óf dat je elkaar weer helemaal vindt. In die tegenpolen maar dan aangevuld met die lange tijd van een gemeenschappelijk leven bouwen.
Ik heb trouwens wel geregeld het gevoel dat ik enorm veranderd ben. Dat ik warriger en chaotischer ben dan vroeger. Maar Richard hielp me uit de droom. Dat is niet zo. Sterker nog, hij vindt me helemaal niet zo warrig en chaotisch. En eigenlijk klopt dat ook wel. Ik weet precies waar ik mee bezig ben, en wat ik wil. Ik ben wél heel slordig en ook enorm snel verveeld en in mijn hoofd al weer door naar het volgende hoofdstuk. Zowel letterlijk (ik zie in alles een blogje of een stukje boek) als figuurlijk. En voor je het weet label je dat zelf als warrig. En ja ik heb mezelf veel meer toestemming gegeven om slordig te zijn, en snel verveeld en snel door willend. En dat is niet per se altijd makkelijk voor de mensen om me heen. Dus ik kan maar zo mijn spijkerjasje even op een lege plek leggen in de keuken, wat het fornuis blijkt te zijn waar ik kennelijk ’s ochtends het vuur heb aan laten staan. En steevast roep ik dan ‘gelukkig heb ik andere kwaliteiten’. En dan roepen de kinderen steevast er achteraan ‘welke dan?’ Ach we houden elkaar dus scherp in dit gezin, of we nu wel of niet netjes afgedroogd zijn.
Tot maandag!
Cathelijne