Cathelijne’s wereld: Ze huilt maar ze lacht

Dochter en ik hebben zo van die liedjes die ‘van ons’ zijn. Zo hebben we Mag ik dan bij jou, van Claudia de Breij. En ook Ik mis je zo graag van haar.
Daar is Maan bij gekomen, met Ze huilt maar ze lacht.
En ik probeer de diepere laag aan mijn meissie uit te leggen. En ik kom niet zo door geloof ik. Want ook zij is net als volgens mij vrijwel elke puber, er van overtuigd dat anderen:
– altijd met gemak hun huiswerk doen
– altijd leuke vrienden hebben
– overal bij horen
– altijd gedoe hebben met hun ouders want dat is stoer
– niet onzeker zijn over hun uiterlijk
En ga zo maar door. Die anderen, die hebben het allemaal voor elkaar, toch? En ik zucht, denk terug aan mijn eigen puberteit. Ik vond mezelf een grote sukkel, had geen gevoel voor mode, durfde niet zomaar bij een groepje aan te sluiten, had een beugel én een bril, en vond vooral dat ik niets maar dan ook helemaal niets boeiends te vertellen had. En als ik mensen spreek uit die tijd zeggen ze: ‘ja maar jij was cool, jij durfde gewoon je eigen gang te gaan.’ Oh? Was dat hoe ik overkwam? Goh, dat was fijn geweest als ik dat toen had gevoeld!

Kennelijk moeten we er allemaal langs, langs die gevoelens van onzekerheid. En moeten we dat vooral heel erg wegstoppen voor de wereld. En ik realiseer me hoeveel we als ouders onbedoeld bijdragen aan die onzekerheid. Want hé, wij zijn groot en hebben het doorstaan. En wij weten het allemaal wel, en doen vooral dingen die we kunnen, en als we verdrietig of boos zijn dan proberen we dat bij de kids weg te houden. Want daar hebben ze niets mee te maken. En voor je het weet kijken je kinderen mijlenver tegen je op. Want jij kan alles, weet alles. En kom niet met die onzin dat pubers dat niet hebben, dat ze hun ouders stom en vervelend vinden. Want dat is juist omdat ze tegen je op kijken. Omdat je toen ze een kind waren hun grote held was en ze nu autonomie willen ontwikkelen. Maar autonomie ontwikkelen betekent imperfectie voelen, uit het beschermende nest van die lui die wel weten hoe de wereld in elkaar zit. Of beter: uit het beschermende nest van die lui die doen alsof ze weten hoe de wereld in elkaar zit 🙂

Tegen coaches zeg ik altijd: cliënten willen zien dat jij ook littekens hebt. Dat maakt de relatie veiliger. Want als je naar een coach gaat, is dat omdat je ergens hulp bij zoekt. En hoe fijn is het als diegene die hulp kan bieden. Maar liefst niet vanuit een soort ivoren toren van perfectie. Want een perfecte coach, een perfecte leraar of een perfecte ouder is voor een deel geruststellend. Maar voor een deel geeft dat juist het gevoel dat je helemaal een sukkelige pup bent. Dus mensen willen hele mensen, met alles er op en er aan en geen gelikte reclame-personen. En juist als je hulp nodig hebt of onzeker bent, is het fijn als de ander niet een soort alwetende grootheid is waardoor je nog verder krimpt.

Ons kroost is er bij gebaat dat ook wij niet perfect zijn. Dat we hele ouders zijn, met de plussen en de minnen. Dat we onze kinderen laten zien hoe het is om trots op jezelf te zijn, vanuit passie te leven, je verantwoordelijkheid te nemen en lief te hebben. Maar ze ook laten zien hoe je dealt met dingen niet weten, dingen niet kunnen of moeilijk vinden, emotioneel zijn of onzeker, gefrustreerd of machteloos. En dus vertel ik maar (weer) over mijn onzekerheden in die tijd, maar ook over nu. En deel ik het als ik me machteloos of boos voel. Niet vanuit een open-wonden-situatie maar wel als er wat littekenweefsel is gevormd. Want dat: als ouder of professional moet je sterk zijn, het goede voorbeeld geven. je niet mee laten slepen met emoties en in de situatie vind ik dus soort van eh…gelul. Echt uit je hart met je kids, je leerlingen, je medewerkers of je partner delen dat je het soms ook gewoon niet weet, niet kan, of onzeker over bent, helpt! Het maakt je niet klein, het maakt je juist groter. En de ander ook!

Tot morgen,
Cathelijne